Apenkooien

‘Dat komt omdat de klok ’s nachts een uur achteruit gaat,’ zegt zijn moeder. Ik zie hem ja knikken, zoals ik wel eens kan knikken wanneer men het over democraten en republikeinen heeft. De volgende ochtend zit ik om 05.10 uur met hem beneden en weet zelf ook niet meer of het nu een uur eerder of later is. En ik schrijf niet per se namens alle ouders die hun nachtritme weer verstoord zien worden hoor, het, lijkt mij ook mega verwarrend om na een paar goede ADE-nachten ineens geen idee meer te hebben of het qua buitenlucht nu vijf uur ’s ochtends of einde middag is.

In een inspirerend stuk tekst dat ik zelf eens schreef, las ik dat het de kunst is om het hele leven te zien als een lang potje apenkooien met pittige regels, maar die veranderen ook om het uur. En je kunt ze zelf ombuigen, maar dan moet je eerst een uur aan een touw hangen zonder dat iemand dat gekleurde lintje van je heup trekt. De scheidsrechter schreeuwt soms wat vanuit de kleedkamer, maar we weten nooit wie het is. Geen touw aan vast te knopen dus, net als het feit dat het inmiddels 05.15 uur is en ik naar een pikzwarte achtertuin aan het staren ben. Maar man, wat genoot ik van apenkooien.