Steile helling

Dag drie (16.10 uur) - Ik vind de helling bij de rivier te steil en loop te zuchten wanneer Bob er ineens weer enthousiast heen loopt. “Je lijkt op (...), ze mogen echt niets,” zegt Nanou. Ik loop met een kort lontje terug naar het chalet en bedenk mij wat een manier is die voor ons allemaal werkt: niet zo panisch doen, Bob zijn gang laten gaan en vertrouwen dat het goed gaat, waarna Bob omvalt, de rivier inrolt en heel even kopje onder gaat. Alert als ik ben kom ik ruim op tijd in actie en maak, zonder er verder woorden aan vuil te maken, mijn punt.

Of Bob loopt de helling af, ik laat het gebeuren, het gaat goed, en we hebben een relaxte middag.

Wagenziek

Dag twee (18.10 uur) - Vlak voor zo’n dertig haarspeldbochten de berg op en af geven we beide mannen hun iPad. Een kwartier later begint Jonah te klagen over buikpijn en geeft zoals altijd de autogordels de schuld. Net als zijn moeder is ook hij snel wagenziek. Ik stop in een onoverzichtelijke bocht de berg op, want door het kokhalzen ben ik bang dat hij moet spugen.

Door het oog van de naald rijden we door en stoppen we de devices voor de zekerheid weer weg, waarna Bob vol ongenoegen begint te huilen. Paw Patrol kijken, zegt hij. Dat huilen wordt onderbroken door kokhalzen en terwijl een agressieve Audi 80 en Golf GTI ons inhalen, want een soort race op deze bizarre weg voelt voor deze Fransen als een goed idee, gaat Bob over zijn nek. Nog harder huilt hij, geschrokken, want zijn gele t-shirt met tijgers erop is helemaal vies. Gefokt zegt Jonah dat het cheetahs zijn. Tijgers zegt Bob. Cheetahs, tijgers, cheetahs, tijgers, cheetahs.

Dag drie (16.05 uur) - Jonah en ik vangen een soort rivierkreeft. Bob zegt dat het een mestkever is. Jonah raakt gefokt.

Paniek en rust

Dag zes (13.30 uur) - In de middag hoor ik Bob in de verte keihard huilen. Ik ben bij het chaletje, Nanou was met hem naar de rivier aan de rand van de camping. Hij schreeuwt de longen uit z’n lijf. Ik denk een wespensteek, kan niet anders. Zo’n geluid maakt hij anders nooit. Ik luister nog eens goed en hoor tussen het gekrijs door een paar hoge klanken die hij nooit eerder heeft gemaakt. Achter een boom vandaan zie ik een moeder en dochter lopen. De dochter is denk ik gestoken. Of ze wil gewoon niet slapen en overdrijft de hele camping bij elkaar. Schreeuwen, schreeuwen. Mijn lichaam gaat in dertig seconden van flinke paniek naar rust, ultieme rust. Er is niets rustgevender dan beseffen dat de chaos dit keer in een ander gezin speelt. Het was niet Bob.

Dag zeven (09.15 uur) - Tijdens het ontbijt is Bob gestoken door een wesp.

Routines

We vroegen een gesprek met je leraar aan, want zonder routine en regelmaat leek je in de vakantie echt een ander mens. Negatiever, gespannener, en met een soort energie die tegelijk om aandacht én alleen-zijn vroeg. Misschien kwam het ook doordat wij zelf totaal geen grip hadden op de planning van de dag of week — terwijl een schooldag juist barst van de handige regeltjes, vervolgstappen en houvast. Wie komt er morgen en waarom? Hoeveel ruimte is er vandaag voor aanklooien? Welke lieve mensen willen we deze week nog zien? En welke vervelende verplichtingen gaan we gewoon even samen tackelen?

Ik schreef deze notitie met de intentie om een toekomstig bericht aan mijn vijfjarige zoon te archiveren, zodat we er later samen iets van kunnen leren. Maar halverwege de tweede regel stopte ik even met schrijven — en besefte dat dit eigenlijk een brief aan (en over) mezelf is. De spiegel waar zoveel mensen het over hebben, kan op die manier onverwacht weer opduiken. En juist door het ritme van steeds blijven schrijven, komen die inzichten en levenslessen uiteindelijk vanzelf, denk ik.

Iets meer inspiratie halen uit een schooldag dus. Want die regelmaat en voorspelbaarheid zorgt al voor de helft minder zoeken naar datgene waar ik dan ook naar op zoek ben. En zo begon ik een brief aan hem, en eindigde ik hem aan mijzelf.