Stralen

De zon, ze is er nog. Ik zag haar vanmiddag en ze straalde. Ik koos een strandpaal uit, draaide mijn lichaam richting de richting waar de stralen vandaan kwamen, en ik leunde en ik straalde. Ik zal aankomende lente en zomer alleen nog maar vrolijk doen, ik beloof het.

Ik begrijp mensen die in de wintermaanden naar de verte vertrekken, ik begrijp ze eindelijk. Waarom blijf ik, los van een wintersport hier en daar, toch altijd in Nederland hangen rond deze tijd? Ik voel mij gedurende de donkere koude dagen een kamerplant die niet meer in een kamer, maar in een niet-geïsoleerde garagebox staat.

Tijdens het hardlopen doet het slechte weer mij niets trouwens, altijd in korte broek en door weer en wind, maar dan is het lichaam ook gewoon in staat van actie en stroomt het bloed sneller dan je rennen kunt. Ander verhaal.

Een reguliere winterdag in Nederland vol storm en kou doet echter iets met het water in mijn lichaam, en met mijn organen, cellen, moleculen en atomen. Alsof ze een voor een even aan elkaar doorgeven dat deze periode, qua feeling, nergens op slaat. Maar het kan ook gewoon dat ik enkel wat vitamine D-tekort heb, dat was vorig jaar ook zo. Ik denk dat dat het is.

Stormachtige start

De beste wensen nog, ik heb je namelijk vast nog niet gesproken. Pas op trouwens met manifesteren, want ruim een maand geleden bleef ik nadenken over mijn bed en hoe fijn het zou zijn om daar dagenlang in te liggen. Moeder natuur bracht mij vervolgens de meest brutale koorts sinds jaren, en ik lag eindeloos lang helemaal plat van ellende. Sinds jaren had ik weer behoefte aan de magische hand van mijn moeder, op mijn voorhoofd. Het liefst ook met appelsap erbij, in het ouderlijk huis op de bank. Vlak daarvoor brak ik op 1 januari trouwens een vinger in een storm, maar dat is voor later en laat dit geen post vol klachten zijn. Wel vloog m’n eigen risico voor dit jaar direct met die storm mee. Wat betreft de foto zag ik na een koude nacht trouwens prachtige figuren op onze zolderramen. Door dit soort creaties ga ik gewoon echt in god geloven, maar in de spiegel kijken doet dat bijvoorbeeld weer niet. Dat laatste is vast al te gewoon geworden, en god heeft voor mij denk ik nog een beter figuur in gedachten. Ik werk deze notitie later even uit. Vandaag schreef ik op een klein lijstje dankbaar te zijn dat ik het werk dat er ligt weer kon oppakken, en kon bijpraten met Wouter. Ook schreef ik dankbaar te zijn voor enkele creatieve ingevingen die direct na de koorts weer aan kwamen waaien. Anyways, de beste wensen nog. Grote kans dat ik je privé nog even iets stuur, want diep onder de te warme dekens, zwemmend in het zweet vol vervelende dromen die zich telkens leken te herhalen, miste ik de mensen en miste ik jou. PS. Gedurende zo’n koortsdroom bleek ik ook nog eens jarig te zijn geworden, maar die speech past hier niet meer b

Bob stuiterende van de bank

Plots werd je geboren, althans, we hielden er rekening mee want er was een soort uitgerekende datum, maar toen je moeder op het toilet zat en ik op de bank wat staaltjes voor ons zonnescherm aan het uitzoeken was, vond jij het plots tijd. Je moeder voelde aan alles dat het zover was, en aan haar houding, blik en lichaam zag ik het ook. Ze mocht vanwege omstandigheden niet thuis bevallen, maar een klein half uur later kwam je via je moeder en daarna via de bank op aarde. Drie keer knipperen later sprong je vanavond krap 1,5 jaar later van diezelfde bank af, alsof de zwaartekracht jou vandaag wel zou matsen. Via een poef stuiterde je weer tegen de bank en viel je gelukkig op een kleed, maar het was een harde knal. Het deed mij denken aan het moment waarop je geboren werd. Je vloog eruit en sterk als staal had ik plots een kind in mijn armen dat aanvoelde als iemand die naar de sportschool gaat. Het plan was Bobbie, maar vanaf dat moment noemde ik je Bob. Sterk als staal is je moeder trouwens ook, en we hebben het haar sindsdien veel te weinig laten weten. Liters bloed verloor ze, maar ze krabbelde snel weer op, klaar voor een volgende strijd genaamd het opvoeden van twee jonge (nucleaire) gasten.

Jonah’s vijfde verjaardag

Gek om dit bericht hier te delen want je hebt niet eens een smartphone, maar gezien de wildwaterbaan aan tijd, zal dat ook wel snel gaan gebeuren. Dit is het eerste jaar dat ik echt stil sta bij je leeftijd, en wat er in vijf jaar tijd kan gebeuren. Voor een buitenstaander is dat een energieke blonde bink die steeds groter en hipper lijkt te worden, voor mij is dat een combinatie van een geestelijke paintball wedstrijd zonder bescherming, vroeg eruit en heel hard van elkaar (leren) houden. Ik ben de balans aan het opmaken en de basics die in het leven aanvoelen als de basics, zijn dus echt het allerbelangrijkst. Wanneer wij na een goede dag samen in bed liggen en jij met een Pikachu knuffel op je hoofd in slaap bent gevallen, dan hebben wij het leven voor die dag weer even uitgespeeld. Het huis is dan nog een complete chaos, je broer blijft wakker en je moeder heeft nog geen procent aandacht gekregen, maar heel veel is dan wel al goed. Vanochtend zag je een enorme vijf in huis hangen en legde je mij uit hoe helium werkt. Ik hoop nog heel veel van je te leren. Liefs, Papa Johan